Karen Opstelten (1962) wist al jong dat zij kunstenaar wilde worden. Op de Rietveld Academie maakte zij kennis met de hedendaagse kunstwereld, die in haar ogen erg conceptueel was. Op zoek naar een leerproces gebaseerd op traditionele technieken bracht zij tevens enige tijd op de Rijksacademie door. Toen bleek dat deze academie ging veranderen naar een Post-Academie koos ze voor een heel andere mogelijkheid; een studie aan een conservatorium. Gedurende twee jaar studeerde zij blokfluit aan het conservatorium te Alkmaar om te ontdekken dat zij ook daar niet op haar plek was. In 1987 liet zij zich opleiden tot pianostemmer om zo een solide inkomen te kunnen verwerven en zich in alle vrijheid als kunstenaar en later toch ook als musicus te kunnen ontplooien.

De jaren na het verlaten van de kunstacademies liet zij haar vrienden voor zich poseren om goed te leren naar model te werken. Ondertussen zocht zij naar haar specifieke eigen betekenis in de wereld als beeldend kunstenaar. Steeds meer ontdekte ze dat ze iets wilde vertellen over de innerlijke waarneming van de wereld, of het leven.

Ze neemt deel aan een aantal kunstprojecten in Alkmaar, zoals Poeetmaal in 2000, Aardbeispinazie in 2003, Kunst tot de Nacht in 2004, een overzichtstentoonstelling van Alkmaarse kunstenaars in 2004 en neemt ze zitting in de kunstcommissie CABK van de gemeente Alkmaar.

‘Alles was rustig en stil. Alles keek naar mij met een vreemde en vragende uitdrukking. Langzaam zag ik dat alles een mysterieuze ziel heeft. Ik keek om mij heen in de koude stralen van de winterzon, die verlicht zonder liefde. En de dingen waren als een treurig lied. Een vogel zat in een kooi in het raam en zong.´

                                       Giorgio de Chirico, 1928

In het werk van Karen Opstelten (1962) neemt de figuur een centrale plaats in. In schilderijen, tekeningen en sculpturen verbeeld zij droomfiguren, die appelleren aan het onderbewuste van de mens.

De naakte droomfiguren figureren in onwerkelijke interieurs waarin zij op een irrationeel niveau lijken te communiceren met de voorwerpen om hen heen. Maar de relatie tussen de figuren en de voorwerpen blijft raadselachtig, alsof men te doen heeft met spelers en rekwisieten van een toneelstuk zonder woorden.

Voor Karen Opstelten is de uitoefening van haar vak een instinctieve handeling waarmee zij macht tracht uit te oefenen op de krachten die zij in de wereld en de natuur tegenover zich vindt.

De dingen, die voor ons dood lijken te zijn omdat zij niet bewegen, verschijnen in haar schilderijen als troostende elementen, als elementen van onsterfelijkheid. Achter het oppervlak der dingen, voorbij de grens van het eigen ik bevindt zich immers de oorsprong van geest en natuur.

Slaapwandelend aan gene zijde van de gejaagde atmosfeer van het moderne leven lijken de wezens vooralsnog gevangen in eenzaamheid, narcistische vervreemding en geheime erotiek… De geometrie van de ruimte accentueert dit isolement. En tegelijkertijd toont zich in de geometrische beslotenheid al ons verlangen naar het oneindige.

Petra Hammerschmidt

Zomer 2005 start ze in opdracht van de gemeente Den Helder het project ‘Droombureau’ , tijdens de manifestatie Helder Gekaapt. Dit project heeft zoveel mogelijkheden dat zij er sindsdien een flink aantal kunstevenementen en manifestaties mee heeft afgereisd. Het blijkt een perfecte aanvulling op de droomachtige taal die ze in haar schilderijen is gaan spreken een zoektocht naar betekenis in een wereld vol raadselen en geheimen.